Μνημειøκλασία: Εργαστήριο Αντι-αποικιακής Φαντασίας
Η μνημειοκλασία σχετίζεται με την αποκάλυψη των αμετανόητων εγκλημάτων του εθνικισμού και της εσωτερικευμένης αποικιοποίησης, εγκλημάτων που μένουν “κρυμμένα στην κοινή θέα” πίσω από το πέπλο της ευρωπαϊκής ευπρέπειας, του νόμου και της τάξης. Σχετίζεται επίσης με τη διάρρηξη των αποικιακών κληρονομιών, των επιστημολογιών που χρησιμοποιούμε και που δημιουργούν σύνορα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, στον ρεαλισμό και την τέχνη, στην ακαδημαϊκή γνώση και τον ακτιβισμό.
Ο στόχος του εργαστηρίου αυτού είναι να συνδέσει με το ελληνικό συγκείμενο τις δημιουργικές και κριτικές πρακτικές, τις συζητήσεις και τις μορφές ακτιβισμού που μετασχηματίζουν τα μνημειακά τοπία σήμερα σε διάφορους τόπους ανά τον κόσμο. Ταυτόχρονα θα προσπαθήσει να διαβάσει τις ελληνικές παραδόσεις καταστροφής και αποκαθήλωσης μνημείων – τόσο πολιτικές και καλλιτεχνικές – ως τροπικότητες πολιτικής δράσης και ιστορικής συνειδητοποίησης. Η κεντρική έρωτηση που θα θέσουμε αφορά το κάτα πόσο τα αυτές οι πρακτικές προσφέρουν μια γόνιμη οδό αναστοχασμού των αμοιβαίων σχέσεων που συνδέουν το ελληνικό έθνος-κράτος με τις αποικιακές κληρονομιές της Ευρώπης.
Ο στόχος του εργαστηρίου αυτού είναι να συνδέσει με το ελληνικό συγκείμενο τις δημιουργικές και κριτικές πρακτικές, τις συζητήσεις και τις μορφές ακτιβισμού που μετασχηματίζουν τα μνημειακά τοπία σήμερα σε διάφορους τόπους ανά τον κόσμο. Ταυτόχρονα θα προσπαθήσει να διαβάσει τις ελληνικές παραδόσεις καταστροφής και αποκαθήλωσης μνημείων – τόσο πολιτικές και καλλιτεχνικές – ως τροπικότητες πολιτικής δράσης και ιστορικής συνειδητοποίησης. Η κεντρική έρωτηση που θα θέσουμε αφορά το κάτα πόσο τα αυτές οι πρακτικές προσφέρουν μια γόνιμη οδό αναστοχασμού των αμοιβαίων σχέσεων που συνδέουν το ελληνικό έθνος-κράτος με τις αποικιακές κληρονομιές της Ευρώπης.
Η αντιαποικιακή φαντασία απαιτεί από εμάς να ακονίσουμε την προσοχή μας σε εικόνες, ήχους και κινήσεις του ζώντος δημόσιου χώρου της Αθήνας και, ευρύτερα, των βαλκανικών και μεσογειακών διαδρομών. Πώς μπορούμε να παρακολουθήσουμε τα ίχνη των ad hoc μνημονικών τελετών των ανθρώπων που μνημονεύουν όσους και όσες σκοτώθηκαν από το κράτος και τους «κυρίαρχους πολίτες» – να αναδείξουμε τις συναθροίσεις και τις καταλήψεις φυσικών ή ψηφιακών χώρων που δημιουργούνται από πενθούντες και πενθούσες που αντιστέκονται στους καταστατικούς αποκλεισμούς και την καταστολή που επιβάλλονται από την επίσημη μνημειακή τάξη;
Πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το υλικό αυτό για να φανταστούμε εκ νέου τα μνημεία και να τα σχεδιάσουμε ως απελευθερωμένα μνημεία –ενδεχομενικά, εφήμερα, νομαδικά, μετασχηματιστικά, όχι «χαραγμένα σε πέτρα»– αναγνωρίζοντας τις μη καταγεγραμμένες και μη υπολογισμένες απώλειες, τις πιθανές ιστορίες, τον καθημερινό ηρωισμό της αλληλεγγύης και της συνύπαρξης, τα συμπεριληπτικά μέλλοντα;
